De meeste mensen komen binnen, kletsen wat bij de koffie en gaan voor de camera staan. Deze kwam binnen met een make-up artist, een styliste en een kledingrek van drie meter. Het zou een uur duren voor we de eerste opnames maakten. Goede voorbereiding is het halve werk niet waar. We hebben het dan ook over een routinier. TV-presentatrice, spreker, dagvoorzitter, tegen meerprijs op een éénwieler: Pernille La Lau!
Zoon van een Venetiaanse gondelbouwer, godfather van de reclamewereld en mensenmens. In 2020 – toen hij 50 jaar in het vak zat – noemde reclamehistoricus Wilbert Schreurs hem in een profiel ‘de Johan Cruyff van de reclame’. ‘Bij een Van Gaal-achtige verkiezing van de meest succesvolle Nederlandse bureaudirecteur ooit, is er weinig twijfel over wie op nummer één komt’, aldus Schreurs. Door puur te focussen op klanten en, nog belangrijker, op mensen, kan je legendarisch worden: Pietro Tramontin †
Precies op tijd en gehuld in een jeugdig trainingspak tikt hij op het raam van de studio. Na korte koffiepraat gaan we aan de slag, de man heeft die dag nog meer te doen. Een voorstelling van zijn afscheidstournee ‘De Laatste Ronde’ in Het Spant en de zaterdagcolumn in het NRC, om maar wat te noemen. Hij laat zich evengoed geduldig portretteren. Lachend zonder, en bezorgd mét Ajax-sjaal. Hij regelt twee kaartjes voor de voorstelling van die avond, en vraagt terloops hoe mijn vrouw heet. Wat superattent dacht ik nog. Tot het moment dat we halverwege de voorstelling te grazen worden genomen in een scène waarin het verwende echtpaar 'Dick en Vanessa' op visite komt. Nog bedankt: Youp van ’t Hek!
Uit de stromende regen komt hij de fotostudio binnen, doet zijn jas uit, de jas van zijn museale contrabas uit 1806, en begint spontaan te spelen. Aanvoerder van het BBC National Orchestra of Wales, en van de contrabassen in ons Koninklijk Concertgebouworkest, jurylid in het programma Maestro, presentator en een geweldige verhalenverteller: Dominic Seldis!
Kun je nog een strobaal meenemen misschien? Hij is al onderweg, maar maakt een u-turn naar de boerderij. Vanuit de studio herken ik zijn auto met kunstgras en twee houten klompen op het dak. Overalls, cowboyhemden en -hoeden worden uitgeladen. Hij vertelt ronduit over Marokko, en hoe zijn tv-carrière is begonnen. Toen zijn café-maatjes vroegen waarom hij altijd naar koeienmest stonk, stuurde hij een filmpje van zijn werk op de boerderij, dat op Youtube een enorme hit werd. Betere reclame voor het boerenbedrijf is er niet. Marokkaan, Amsterdammer, boer, TV-ster, ondernemer, en vanaf vandaag ook fotomodel: Boer Ayoub!
Wie hem googelt krijgt 8 miljoen zoekresultaten, en dat is heus niet aan zijn voornaam te danken. Je leest over zijn passie voor voeding. Hij was de vaste kok van het programma Koffietijd, maar was ook te zien in Dance Dance Dance en in de finale van Expeditie Robinson. Hij kookte in het Amstel Hotel onder de vleugels van Robert Kranenborg. Is inmiddels een paar onsjes aangekomen, maar was ooit een topsporter op de 110m horden. En is als personal chef het geheime wapen van Rico Verhoeven. In de studio is hij vooral superrelaxed en kletst alsof we elkaar al jaren kennen, ronduit over zijn gezin, carrièreplannen en activiteiten met een verre gezamenlijke kennis, Chefvanderlecq. Je bent een held: London Loy!
Is de man nou zo klein of de garde zo groot? Het blijkt de garde van zijn moeder te zijn, een exemplaar waarmee ze in mijn diensttijd het dessert voor 250 man opklopten. Hij is tientallen kilo’s kwijt en net terug van vier maanden Vancouver Island. Een beter moment voor nieuwe portretfoto’s is er niet. Onderwijl praten we bij over de ontwikkelingen van zijn TV-carrière, kookboeken en weeshuizen in Vietnam. Stilzitten kan hij niet, alhoewel dat voor de camera nog wel meevalt. Het zou een mooie middag worden waarvoor dank: Julius Jaspers!
Ik zie ‘m als eerste van de twee de straat in rijden. Uit de achterbak komt een grote kledingzak, en daarna een serieuze bijl. Ik schrik en zie de krantenkoppen al voor me: “Vermiste fotograaf uit Bussum in delen teruggevonden”. Nee, da’s lachen, roept hij. Ries komt zo helemaal tiptop restylet aanrijden, wedden. Ik ga dan juist in trash-look op de foto. Best bescheiden voor zijn staat van dienst: cabaretier, zanger, stemacteur, radiopresentator, verteller in The Passion, deelnemer in Wie is de Mol, De Slimste Mens en De gevaarlijkste wegen: Remco Veldhuis!
Sommige modellen maken een filmische entree. Een open klassieke MG -natuurlijk precies in de goede kleur- parkeert voor de studio. Hij stapt uit -natuurlijk in precies de goede wintercabrio-outfit- en grijpt met een sierlijke beweging zijn kledingtas van de achterbank. Als je het plaatje moet casten, ben je twee weken bezig. Deze op een haar na Reclameman van het Jaar 2002 maakte twintig jaar geleden de overstap naar cabaretier, componist, zanger, stemacteur en scenarioschrijver van o.a. ‘Huisvrouwen bestaan niet’. Samen met wederhelft Remco Veldhuis won hij een Poelifinario nominatie en de Edison Music Award: Richard Kemper!
Ik hoor zijn zware bariton op mijn voicemail. Hij komt graag langs, maar is druk met de presentatie van zijn boek ‘Het land van Onverwagt. Een openhartige zoektocht naar zijn voorouders in Suriname. Ze blijken aan het eind van de slavernijtijdperk niet alleen zichzelf vrijgekocht te hebben, maar ook de plantage Onverwagt. We kennen de schrijver mogelijk ook als manager van de Supperclub, van zijn theaterprogramma Sinatra met Jim Bakkum, van zijn rol in The Passion, maar in ieder geval als gastheer in First Dates: Sergio Vyent!
De gast van vandaag loopt fris en fruitig de studio in. Een maand vakantie met zijn gezin in Japan heeft hem duidelijk goed gedaan. Hij vertelt enthousiast over de schilderijen van zijn vrouw. Over de nieuwe commercial voor Duyvis. Over zijn nieuwe film die hij zelf heeft geschreven, financiert, produceert en regisseert. Ook tijdens de fotografie regisseert hij zichzelf in alle standen en uitdrukkingen. Zo staat hij ineens met zijn badslipper te bellen. Ik hoef eigenlijk alleen maar af te drukken, maar ook dat had hij waarschijnlijk liever zelf gedaan. Ik concentreer mij dan maar op de catering voor deze acteur en comedian. Bekend van Cup-a-Soup reclame (Sjors, je bent een eikel), de Lama’s, tientallen films en series zoals de komische dramaserie Tenminste Houdbaar waarin hij met Ricky Koole de hoofrol speelt: Ruben van der Meer!
Je zou het niet zeggen met hun drukke agenda’s, maar BN’ers komen verrassend op tijd, en nemen ook de tijd. Zo kwam ik erachter dat onze paden elkaar op een haar na hebben gekruist. Hij was als marketeer voor King pepermunt klant bij het reclamebureau waar ik werkte. De roemruchte creatief Paul Meijer zwaaide er de scepter, wereldberoemd met zijn campagnes voor Centraal Beheer en Mazda. Hoe spannend ook, de marketeer ging voor zijn jeugddroom en deed een screentest voor de TV. Hij werd bekend met Opsporing Verzocht (als presentator welteverstaan). Later met Op Zoek Naar en de succesvolle talentenjacht Maestro. Maar mensen kennen hem natuurlijk vooral van Tussen Kunst & Kitsch. Het programma waar je naar kijkt om te zien hoe mensen hun tegenvallende taxatie met een stalen gezicht incasseren met ‘Ach, zoveel nog?’. En om die hele fijne presentator natuurlijk: Frits Sissing!
​
Deze gast hoef je echt niet te vertellen wat hij aan moet trekken. Sterker, hij is geboren met twee kledingzakken en komt in een driedelig maatpak de studio binnen. Draag je thuis ook weleens de kleding die ik nu aan heb, vraag ik nieuwsgierig. ‘Ben je wel helemaal goed?’ zie ik hem denken, maar de man kleedt zich niet alleen als een gentleman, hij is het ook. We kennen hem vooral van zijn optreden als ‘Stijlpastoor des Vaderlands’ bij RTL Boulevard. Maar hij beschrijft zichzelf vooral als een ondernemende man met een pen, als journalist. Hij was jarenlang hoofdredacteur van Esquire, National Geographic en Men’s Health, maar schreef net zo makkelijk ook scenario’s en bedacht TV-programma’s. Al googelend valt het me op dat hij zijn grootste prestatie helemaal vergeet te benoemen. Als jeugdtrainer bij de basketbalverenigingen Mosquitos en Harlem Lakers werd hij kampioen van Nederland: Arno Kantelberg!
De gast van vandaag had nog een appeltje met me te schillen Ik boekte hem ooit als presentator voor de Effie-uitreiking, maar ‘vergat’ te waarschuwen voor een extreem moeilijke zaal. Nederlands publiek is wereldwijd berucht om zijn ‘Dutch disease’: schaamteloos overal doorheen kleppen. En bij een dinnershow zit de helft van het publiek ook nog eens achterstevoren een kip te fileren. Voor showmasters een dodelijke combinatie. Voor de zekerheid combineerden we hem daarom met Victor Mids. Mijn model is overigens zelf ook een tovenaar. Presentator van talloze programma’s bij de AVRO en RTL. Hij won ‘Wie is de Mol’ waarvoor hij een Gouden Televizier Ring kreeg. ‘De slimste mens’ was een eitje. Journalist bij BNR. Ook serieuze stemproblemen werden overwonnen, zodat hij weer kan schitteren als presentator van Expeditie Robinson. Alleen bij ‘Het perfecte plaatje’ viel hij vroeg af, maar daar heeft hij hopelijk mij voor vandaag: Art Rooijakkers!
Hoe kom je in hemelsnaam aan al de bekende mensen? Nou, gewoon vragen! Bij de presentatie van Fred Kolsteeg’s bestseller ‘Dutch Ad Men’ zie ik een bekend gezicht in de hoek staan met een heeeel klein baby’tje. Een geweldig tafereel waar je alleen maar een camera op hoeft te zetten. Begrijpen deed ik het overigens niet. Was deze professor niet druk met het schrijven van patenten in de geneeskunde? Had hij soms geen deadline voor zijn Telegraaf-column? En last but not least, moest hij het land niet heel rap helpen aan een nieuw kabinet? Allemaal waar, maar familie en een fotoshoot kunnen er altijd tussendoor vindt Ronald Plasterk!
Kom maar langs hoor, neem je wel een flesje bruin goud mee? Ik kocht HertogJan, hij bedoelde Jack Daniels. We werkten 25 jaar geleden samen bij reclamebureau Kuiper&Schouten. Hij creatief, ik accountmanager. Dat klinkt gelijkwaardig, maar in een ziekenhuis zou hij hartoperaties doen, en ik de billen wassen. Naast living advertising legend is hij inmiddels een gevierd portretfotograaf. Tussen het raggen op zijn collectie vintage gitaren, maakt hij met speels gemak superintense portretten van bijvoorbeeld David Lynch, Patti Smith, Clarence Seedorf en Ellen ten Damme. Dit fenomeen maakt evengoed regelmatig tijd om deze beginnende fotograaf op weg te helpen. Zachtzinnig is deze ogenschijnlijk 17e-eeuwse leermeester alleen niet: “Jij ziet toch ook wel dat dit een slechte uitdrukking is” of “Komt deze uit een gesloten inrichting?”. Ik ben hem zeer dankbaar, al zijn de verhoudingen een kwart eeuw later nog bar weinig veranderd: Krijn van Noordwijk!
Minikerkje Markenbinnen is de locatie waar goede vrienden iedere twee jaar een geweldig concert organiseren. Goede vriend Ard trapt steevast af met twee loodzware pianostukken van Bach, de sfeer zit er dan snel in. Gelukkig praat vrolijke vriend André het programma aan elkaar, maar kondigt ook een serieus intermezzo aan. We gaan in gesprek met Lale Gül, auteur van de autobiografische debuutroman 'Ik ga leven' waarin ze afstand neemt van haar strenggelovige islamitische opvoeding. Ze wint prijs na prijs, maar betaalt er ook een hoge: ze wordt verstoten uit haar familie en uit extremistische hoek ernstig bedreigd. Een week later in de fotostudio vraag ik waarom ze er toch altijd met zo’n gestrekt been ingaat; zou je met een gematigdere toon niet beter bruggen bouwen? Het antwoord is onverbiddelijk: “Enerzijds-anderzijds-verhalen hebben we genoeg, en die zijn we morgen alweer vergeten”. Lale Gül is net 26 geworden.
‘Is er wel een hassebassie en pikketanissie bij, want wij hebben altijd wel trek weet u?’ Ik gaf ze mijn kaartje op het Smartlappenfestival in Paradiso waar ze een paar gezellige moppies ten gehore brachten. De tweeling is na 50 jaar actieve dienst op de Wallen nog hartstikke actief met boeken, optredens en een documentaire. De studio kleurde niet eerder zo vrolijk met rode lakjassen; ze zingen er lustig op los. Bij het uitzwaaien roep ik: ‘Nette fotograaf hè, nergens aangezeten!’ Waarop ze vanuit de Fiat 500 zonder aarzelen reageren met: ‘Nou, dat had anders best gemogen hoor!’ Na een bewogen leven zijn Martina en Louise Fokkens -alias De Ouwe Hoeren- hun pret duidelijk nog niet verloren. De lieve dames zijn de volgende dag 82 jaar en 9 maanden samen.
'Ik moet het uitstellen, mijn huid is hééél onrustig! Is er ook een styliste bij? En wat is die spiegel klein!’ Dames laten in de voorbereiding niets aan het toeval over, en komen rechtstreeks van de kapper. Hoe scherp is het contrast dan met vrouwen die helemaal geen haar meer hebben. En door de auto-immuunziekte Alopecia aangewezen zijn op een pruik. Prachtige, haar voor haar geknoopte haarwerken, maar evengoed protheses. Hoe stoer is het dan om toch weer gewoon aan het werk en de straat op te gaan. Om voor het eerst weer te poseren. En dan aandurven om en plein public de pruik letterlijk en figuurlijk van je af te gooien. Een diepe buiging voor de ‘bald move’ van deze prachtige Ineke!